Μετά το τέλος του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, οι Βρετανοί ως απελυθερωτές της πλέον “ανεξάρτητης” Ελλάδος, είχαν στόχο να ελέγξουν τις μεταπολεμικές εξελίξεις στη χώρα. Για να επιτύχουν τον σκοπό τους ωστόσο συσπείρωσαν διάφορες ντόπιες δυνάμεις που η σύσταση τους ποίκιλε (δοσίλογους της κατοχης,φιλοβασιλικούς,ακροδεξιούς και φασίστες). Κομμάτι αυτού του συνοθυλεύματος δημιούργησαν τα Τάγματα Ασφαλείας, τα οποία υπήρχαν από την κατοχή και συνέχισαν την δουλειά τους κατά την διάρκεια του εμφύλιουπολέμου, άλλοι δημιούργησαν την ομάδα Χ(οι γνωστοί χίτες), ενώ άλλοι μέσω της γραφειοκρατίας απέκτησαν το θεσμικό έλεγχο για τη χειραγώγηση του Κράτους και οτι αυτόσυνεπάγεται (στρατό,αστυνομία κ.τ.λ.). Υπήρξε μια τρίχρονη εμφυλιακή σύγκρουση μεταξύαυτών και των αντιστασιακών ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΕΠΟΝ κ.α που, για διάφορους λόγους που δεν θα αναφερθούν στο παρόν κείμενο ,επέφεραν την ήττα του λαικού-κομμουνιστικούκινήματος που είχε δημιουργηθεί. Μέσα από καταστολή, θανάτους, τρομοκρατία και εξορίες,κατάφεραν να αποδυναμώσουν σημαντικά την αντίσταση του ριζοσπαστικού κομματιού.
Μετά τη λήξη του εμφύλιου πολέμου, και την σύσταση της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς, παρουσιάστηκε το φαινόμενο ,το οποίο ονομάστηκε από τον τύπο και το καθεστώς, “παρακράτος”. Η αυξανόμενη δύναμη που αποκτούσε, δεν ηταν παρά η ανάγκη του νόμιμου Κράτους να διαπράξει εγκληματικού τύπου ενέργειες, οι οποίες θα αποδυνάμωναν περαιτέρω τους κομμουνιστές και τους λοιπούς λαικούς αγωνιστές. Οι προορισμοί εξορίας είχαν γίνει πολύ διάσημη τακτική της εκάστωτε κυβέρνησης, με σημαντικότατο παράδειγμα τον Άη Στρατή. Οι πρώτοι εξόριστοι στο νησί, έφτασαν το 1920(!) ενώ οι “φυλακες” του έκλεισαν τις πύλες του το 1962. Αμέτρητες είναι οι μαρτυρίες για τα βασανιστήρια που έλαβαν χώρα σε αυτό το νησί, όπως και σε άλλους τόπους -Λέρος,Γαύδος,Μακρόνησος,Ικαρία-. Μεταξύ των χωροφυλάκων που φυλούσαν τους εξόριστους, πέρα από απλούς φαντάρους που δεν επέλεξαν να αρνηθούν το πόστο τους, βρίσκονται τα μεγαλύτερα κατακάθια της τότε κοινωνίας από εγκληματίες ακροδεξιούς μέχρι φιλοβασιλικούς στρατιωτικούς που νοσταλγούσαν τα χρόνια του Πάγκαλου(του δικτάτωρ) και του Μεταξά. Επιπλέον, μέσα από τον νόμο που αναφέρεται ως “ιδιώνυμο”, ο οποίος έγινε πάλι ενεργός κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ποινικοποιήθηκαν θεσμικά οι “ανατρεπτικές ιδέες” και νομιμοποιήθηκε πάλι η δίωξη κομμουνιστών,αναρχικών και συνδικαλιστικών κινητοποιήσεων.Αυτο αποτέλεσε το κερασάκι στη τούρτα για την άνοδο των στρατιωτικών που επιθυμούσαν δικτατορία και των λοιπών νεοφιλελεύθερων και φασιστικών εκτρωμάτων, νόμιμων ή μη.
Φτάνουμε στα 1967, και στη στρατιωτική χούντα των συνταγματαρχών που ήταν αναμενόμενο γεγονός αφού το προτσέσο όλων αυτών των χρόνων από την μεριά των δεξιών ακροδεξιών κ.τ.λ. μπορούσε να οδηγήσει μονάχα εκεί. Περιττό να πούμε πως κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου η ελευθερία λόγου ήταν ουτοπικό αγαθό και κάθε ενέργεια ρήξεως με το καθεστώς ποινικό έγκλημα του έσχατου είδους. Με την μυστική υπηρεσία της ΚΥΠ, είχαν παρυσφρήσει παντού ώστε να επιβληθεί ο ολοκληρωτισμός. Η “μαύρη” αυτή επταετία, θρίαμβος για τον εθνικιστικό κορμό, συντέλεσε στην συσπείρωση ριζοσπαστικών δυνάμεων ,οι οποίες κατάφεραν να την ανατρέψουν. Ωστόσο, εκεί ο αγώνας ήρθε σε τέλμα αφού η μεταπολιτευτική δεξιά κατάφερε να καταστείλει τα εργατικά και τα κοινωνικά κινήματα.
Στα μεταπολιτευτικά πλέον χρόνια έχουμε την εισήγηση των πρώτων ξεκάθαρα εθνικοσοσιαλιστικών-νεοναζιστικών ομάδων. Το 1980 εκδίδεται το πρώτο τεύχος της εθνικιστικής εφημερίδας “Χρυσή Αυγή” το οποίο εκδίδεται κανονικά μέχρι και σήμερα, ενώ τον Ιανουάριο του 1993 η Χρυσή Αυγή γίνεται επίσημο κόμμα. Με γενικό γραμματέα τον Νίκο Μιχαλολιάκο, πρώην μέλος της προαναφερθέντας ΚΥΠ επί χούντας, και ηγετικό στέλεχος τον Αντώνη Ανδριτσόπουλο γνωστό και ως Περίανδρο (περίφημος μαχαιροβγάλτης και κατηγορούμενος για τρεις απόπειρες ανθρωποκτονίας) έχουνε προβεί έκτοτε σε αμέτρητες δολοφονικές επιθέσεις εναντίον μεταναστών, κομμουνιστών-αναρχικών και γενικότερα αντιρατσιστών και προοδευτικών ανθρώπων. Το 1994 έστειλαν συντεταγμένες ομάδες εθελοντών στην Βοσνία στο πλευρό των εθνικιστικών Σέρβων. Κατά τη διάρκεια του πολέμου αυτού, διαπράχθηκαν απίστευτα εγκλήματα εναντίον των Βοσνιων στα οποία συμμετείχαν και τα μέλη των φασιστών. Τα καθίκια αυτού του “νόμιμου”, κατά την κοινουβελευτική δημοκρατία της Ελλάδος, κόμματος συνεχίζουν να αλωνίζουν τους δρόμους αποτελώντας σημαντική απειλή για κάθε ταξικό και κοινωνικό κίνημα. Πλέον βλέπουμε όμως την σύσταση πολυποίκιλων εθνικιστικών νεοναζιστικών ομάδων (π.χ. Αυτόνομοι Εθνικιστές) οι οποίες έχουν μεγάλη απήχηση στην νεολαία. Κάθε τέτοιο ανθρωποειδές είναι άμεσος εχθρός κάθε προλετάριου και τα μοναδικά συμφέροντα που μπορούν να υπηρετούν αυτά τα έμβια όντα είναι του κεφαλαίου και των κρατών του.
Στην υπόλοιπη Ευρώπη η ραγδαία εξέλιξη του φασισμού εχει παρατηρηθεί οτι συνέβαινε μετά από διάφορες κοινωνικές αναταραχές. Στην Γαλλία η άνοδος του Λεπέν και του Εθνικού Μετώπου ήρθε λίγα χρόνια μετά τον Μάη του 68, στην Ιταλία μετά το κίνημα της εργατικής αυτονομίας ξεπήδησαν φασίστες και ύστερα η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι, και τελος στην Ρωσία μετά την Σοβιετική Ένωση, πέρα από τα σταλινικά παράσιτα που υπήρχαν από νωρίς, σήμερα έχει το μεγαλύτερο ποσοστό φασιστών σε όλη την ήπειρο. Βλέπουμε πως και τωρα, εν καιρώ καπιταλιστικής κρίσης, η φασιστική απειλή ελοχεύει και τα περιστατικά ρατσιστικών επιθέσεων αυξάνονται. Οι τρόποι αντιμετώπισης αυτού του φαινομένου ποικίλουν από την ιδεολογική αντιπαράθεση μέχρι την χρήση βιας. Όποιον τρόπο και αν επιλέξει ο καθένας είναι χρέος μας να τους διαλύσουμε. Όσο υπάρχουν φασίστες, η ανοικοδόμηση μιας διαφορετικής κοινωνίας είναι ανέφικτη. Ας υπερασπιστούμε την τάξη απέναντι στους εχθρούς της.
ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΚΑΙ ΣΕ ΛΟΙΠΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ
ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΟ ΑΝΟΙΓΜΑ ΓΡΑΦΕΙΩΝ Χ.Α. ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΜΑΣ
Αυτόνομη Συλλογικότητα Πανεπιστημίου Κρήτης
«directiva από τα κάτω»