Η ύπαρξη των ΛΟΑΤΚΙ (Λεσβίες, Ομοφυλόφιλοι, Αμφιφυλόφιλοι, Τρανσέξουαλ, Κουίρ, Ίντερσεξ)  ατόμων, ήταν πάντα διάχυτη στις κοινωνίες και σταθερή στην ανθρώπινη ιστορία αφού είναι συνυφασμένη με την έκφραση της ανθρώπινης σεξουαλικότητας και του φύλου. Αυτό που δεν είναι όμως ιστορικά σταθερό, είναι η κοινωνική αντιμετώπιση των ατόμων αυτών, οι δυνατότητες χειραφέτησης τους, οι οροί με τους οποίους συμμετέχουν στα κοινά, οι εκάστοτε συνθήκες αποδοχής ή απομόνωσης από το σύνολο της κοινωνίας, φτάνοντας μέχρι και σε ακραίες μορφές δαιμονοποίησης της ύπαρξης τους, ακολουθούμενες από τις πιο σκληρές και παράλογες τιμωρίες.
Ποιος όμως ο λόγος για αυτή τη συνεχή ταραχή της κοινής γνώμης γύρω από το ζήτημα των ΛΟΑΤΚΙ δικαιωμάτων; Για εμάς, ένας κόσμος που κινείται γύρω από πρότυπα ομορφιάς αυστηρά καθορισμένα από το θέαμα, πρότυπα αρρενωπότητας και θηλυκότητας βγαλμένα απτή καρδιά του συντηρητισμού και της πατριαρχίας και πρότυπα σεξουαλικότητας απομεινάρια του μεσαίωνα είναι από φύσης του καταδικασμένος να βρεθεί στο στόχαστρο των ατόμων που δεν βρίσκουν θέση σε αυτόν τον συστηματικό ευνουχισμό της ανθρώπινης έκφρασης. Καμία πραγματικότητα όμως δεν είναι τυχαία στο σημερινό σύστημα διαχείρισης της ανθρώπινης καταπίεσης. Αντίθετα, είναι εμφανής η ύπαρξη των κοινωνικών, πολίτικων και πολιτιστικών καρκινωμάτων που χρονιά τώρα συντηρούν τις ομοφοβικές και τρανσφοβικές τους θέσεις στο προσκήνιο της δημοσίας ζωής, και ως εκ τούτου, είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία η ύπαρξη ενός κινήματος απελευθέρωσης, ορατότητας και διεκδικήσεων. Η μαχητικότητα των κοινωνικών αγώνων βάσης, είναι -και πρέπει να είναι- η απάντηση στη στέρηση στοιχειωδών δικαιωμάτων και συνθήκων ζωής από το κράτος και τον καπιταλισμό.
Ωστόσο, τις τελευταίες δεκαετίες, ο τρόπος με τον οποίο διεξάγεται ο αγώνας για τη διεκδίκηση δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων, έχει φτάσει σε σημείο να απέχει πολύ από τα προτάγματα χειραφέτησης του. Δε χρειάζεται να κοιτάξει κανείς πολύ μακριά· τα Pride σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη αποτελούν τρανό παράδειγμα, έχοντας παραδοθεί πλήρως στη λογική της χορηγίας, της προβολής και της διαφήμισης, στερούμενα κάθε ανατρεπτικού προτάγματος και, τελικά, συμβάλλοντας απλά στην εκτόνωση των καταπιεσμένων ΛΟΑΤΚΙ ατόμων για μια-δυο μέρες. Εκδηλώσεις σαν αυτές αποτελούν αναμφίβολα σημάδια αφομοίωσης του κινήματος από το σύστημα, αφ’ ενός γιατί χρησιμοποιούνται από το τελευταίο για σκοπούς διαφήμισης και παραγωγής κέρδους, αφ’ ετέρου γιατί αποπροσανατολίζουν εν δυνάμει αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας από τον αγώνα ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης.
Το LGBTQI+ Pride Κρήτης, Φεστιβάλ Ορατότητας και Διεκδικήσεων για την Απελευθέρωση Φύλου, Σώματος και Σεξουαλικότητας, τον περασμένο Ιούνη, πηρέ μια ξεκάθαρη στάση με τον χαρακτήρα του, τον πολιτικό του λόγο αλλά και τον τρόπο διοργάνωσης του. Όντας πλήρως αυτοοργανωμένο και αυτοχρηματοδοτούμενο, μένει πιστό στις αρχές των κοινωνικών κινημάτων βάσης, διαχωρίζοντας τη θέση του από τις λογικές του συστήματος που πολεμάει. Απέναντι στις πλάστες ανάγκες της γενναιόδωρης χρηματοδότησης από καπιταλιστές και της αναγνώρισης από το κράτος, για την επίτευξη ενός εγχειρήματος μεγάλο σε έκταση και διάρκεια, το συντονιστικό διοργάνωσης έδωσε την απάντηση του. Έτσι, έκανε τα απαιτούμενα και για την οικειοποίηση του δημοσίου χώρου από τα καταπιέζομενα κοινωνικά κομμάτια.
Δεν αποτελεί έκπληξη πως, δεδομένης της βαθιάς συντηρητικής νοοτροπίας της κρητικής κοινωνίας, το Φεστιβάλ αντιμετωπίζει διάφορα εμπόδια από τους φορείς τοπικής αυτοδιοίκησης. Το περασμένο καλοκαίρι, παρ’ όλο που ο Δήμος Ηρακλείου παραχώρησε το πάρκο Γεωργιάδη για τη διεξαγωγή του Φεστιβάλ, δεν παρέλειψε να εκδώσει λίγες μέρες πριν ανακοίνωση με την οποία αποποιούταν κάθε ευθύνης και σχέσης με το τελευταίο.
Ένα χρόνο μετά, το συντονιστικό του Pride παρεμβαίνει στο Δ.Σ. Ρεθύμνου με σκοπό την απόκτηση άδειας για το Δημοτικό Κήπο όπου θα διεξαχθεί φέτος το Φεστιβάλ, για να έρθει τελικά αντιμέτωπο με εμφανώς αρνητική στάση και πλήρη απροθυμία για συζήτηση. Το δημοτικό Συμβούλιο αρκέστηκε σε φασιστικά και σαθρά επιχειρήματα, όπως  ότι “το φεστιβάλ θα προκαλέσει ψυχολογικά τραύματα σε παιδιά”, και παιδαριώδεις υπερβολές, όπως ότι “απώτερος σκοπός του φεστιβάλ είναι ο μαζικός αυνανισμός των συμμετεχόντων σε κύκλο”. Δεν μας εκπλήσσει η νοοτροπία των τοπικών εκπροσώπων σε θέματα απελευθέρωσης φύλου και σώματος. Ωστόσο, μας εξοργίζει η δύναμη της θέσης τους σε σχέση με την διεξαγωγή του φεστιβάλ. Δική μας στάση  είναι αυτή που ήταν πάντα απέναντι στην νόσο που λέγεται κεντρική εξουσία στην διαχείριση των ζωών μας.