‘’Η απεργία αποτελεί μέσο έκφρασης του δικαιώματος της συνδικαλιστικής ελευθερίας και μέσο άσκησης πίεσης εργαζομένων σε σχέση εξηρτημένης εργασίας κατα των εργοδοτών τους και κατά του κράτους όταν το τελευταίο λειτουργεί ως εργοδότης. Πρόκειται για την μαζική άρνηση εργατικών ομάδων να εκτελέσουν εργασία.’’
ΑΠΕΡΓΙΑ
Τα τελευταία 2 χρόνια παρατηρούμε την σύγχρονη εργατική τάξη να πλήττεται αλλά και να αντιστέκεται σθεναρά στην προσπάθεια εξαθλίωσης της με μικρά αλλά σταθερά βήματα διεκδικώντας μισθούς, αποζημιώσεις και πολλά άλλα. Όσες αναλύσεις και αν ακούσουμε δυο είναι τα χαρακτηριστικά των αγώνων αυτών. Η αξιοπρέπεια και η αλληλεγγύη.
Όσο η ‘’επαναστατημένη’’ και άγρια νεολαία αναλώνεται σε θεωρητικού τύπου συζητήσεις στα καφενεία και τα πανεπιστήμια , οι εργαζόμενοι σε πολλούς κλάδους μας βάζουν τα γυαλιά καθώς καινούργιες μορφές πάλης γεννιούνται από τον παλαιότερο τρόπο αντίδρασης των εργαζομένων παγκοσμίως, την Απεργία.
Αφορμή για το κείμενο είναι βέβαια οι απεργίες που πραγματοποιούνται αυτήν την στιγμή στην χώρα αλλά και οι καινούργιες μορφές δράσης που συνδυάζονται με αυτή.
Νοσοκομείο Κιλκίς: Οι εργαζόμενοι στο νοσοκομείο, ξεκίνησαν με επισχέσεις εργασίας αλλά συνέχισαν έπειτα με κατάληψη του νοσοκομείου τους και προσπάθεια αυτοδιαχείρισης αυτού. Παραθέτουμε και το απόσπασμα από την γ.σ –
‘’Το Γ. Ν. Κιλκίς, πλέον θα αυτοδιοικείται και το μόνο αρμόδιο όργανο λήψης αποφάσεων διοικητικού περιεχομένου θα είναι η Γενική Συνέλευση των εργαζομένων σε αυτό.’’
Εφημερίδα Ελευθεροτυπία: Έπειτα από το κλείσιμο της εφημερίδας και επαναλαμβανόμενες απεργίες των συντακτών, κάποιοι εργαζόμενοι αποφάσισαν να εκδώσουν μόνοι τους απεργιακό φύλλο της εφημερίδας και το κατάφεραν ήδη με 2 απεργιακά φύλλα ,την στιγμή που μιλάμε.
Απεργία στο άλτερ,130 ημέρες απεργία στην Ελληνική Χαλυβουργία και εδώ στην Κρήτη 54 ημέρες απεργίας στις αποθήκες της Αριάδνης και τα παραδείγματα δεν τελειώνουν.
Ο καπιταλισμός παίζει τα τελευταία του χαρτιά και δεν αστειεύεται πλέον. Ήρθε πλέον ο καιρός να δείξουμε την δύναμη μας και τον δρόμο προς μια άλλη κατεύθυνση. Οι εποχές όπου οι εργαζόμενοι απαντούσαν στην οποιαδήποτε εργοδοσία με απλές απεργίες και συντεχνιακά μόνο αιτήματα, έχουν περάσει. Η εργατική τάξη είναι και η παραγωγική τάξη και σιγά σιγά αρχίζει και το συνειδητοποιεί. Η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής αλλά και της εργασίας γενικότερα θα πρέπει να γίνει ο στόχος όλων των απεργών και τα μικρά βήματα που γίνονται προς αυτή την κατεύθυνση μας κάνουν όλους πιο αισιόδοξους.
Στάχτη θὰ γίνεις κόσμε γερασμένε
σοῦ ῾ναι γραφτὸς ὁ δρόμος τῆς συντριβῆς.
αυτόνομη συλλογικότητα
directiva ” από τα κάτω “