Το 1976 ιδρύεται η πανελλαδικής εμβέλειας παράταξη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ η οποία προκύπτει απο την συγχώνευση της Δημοκρατικής Ανανεωτικής Πρωτοπορίας (Αθήνα) και της Νέας Δημοκρατικής Φοιτητικής Κίνησης (Θεσσαλονίκη) που είχαν συγκροτηθεί το προηγούμενο έτος. Από τότε ως σήμερα η ΔΑΠ αποτελεί τη φοιτητική παράταξη της ΟΝΝΕΔ (Οργάνωση Νέων Νέας Δημοκρατίας), όπως αναγράφεται στην ιστοσελίδα της τελευταίας. Ωστόσο, είναι πάγια τακτική των μελών της ΔΑΠ, τουλάχιστον εδώ στο Ηράκλειο, να αρνούνται οποιαδήποτε σχέση με την ΟΝΝΕΔ και τη ΝΔ, παρ ‘ όλο που υπάρχουν άφθονα στοιχεία για την επίσημη, αλλά και ανεπίσημη σχέση μεταξύ τους (χρηματοδοτήσεις, ρουσφέτια κτλ). Επιλέγουμε, αυτή τη φορά, να μην αναλωθούμε στην ανάδειξη τέτοιων στοιχείων αφού σε κάθε περίπτωση, τους αντιλαμβανόμαστε ως εκφραστές του κεφαλαίου, του νεοφιλελευθερισμού και της κυρίαρχης ιδεολογίας στα Πανεπιστήμια.
Σαν καλά τσιράκια των αφεντικών, η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, υποστήριξε κάθε μεταρρύθμιση στην παιδεία με θεσμικά ή μη μέσα, προωθώντας τη μετατροπή του μέχρι πρότεινος Δημόσιου Πανεπιστημίου σε κολλέγιο μόνο για όσους έχουν τα κονέ ή τα φράγκα, το οποίο θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα των πολυεθνικών. Από την άρνηση ορισμού γενικών συνελεύσεων και τα γνωστά “τρενάκια” ψηφοφόρων, μέχρι τις βίαιες επιθέσεις μπράβων και τραμπούκων σε συνελεύσεις, στέκια, χώρους άλλων παρατάξεων, φοιτητικές καταλήψεις κτλ, πάντα προσπαθούσε να καταστείλει και να τρομοκρατήσει το φοιτητικό κίνημα. Ενδεικτικό της στάσης αυτής, ήταν η δολοφονία του Ν. Τεμπονέρα από τον ΟΝΝΕΔίτη Καλαμπόκα, όταν τα τάγματα εφόδου της ΟΝΝΕΔ (Rangers) εισέβαλλαν σε ένα “παράνομα” κατειλειμένο σχολείο. Βέβαια αυτό, ίσως και να θεωρείται νόμιμη κρατική βία…
Πέρα από την καθαρά πολιτική τους δράση, προσπαθούν να προσδώσουν στο φοιτητή τα χαρακτηριστικά που θα τον προετοιμάσουν για την σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία. Ενδοπανεπιστημιακά, η συγκεκριμένη παράταξη, είναι γνωστή για το ταλέντο της στη δημιουργία πελατειακών σχέσεων με τους φοιτητές. Τα συνεργεία αντιγραφών και οι σημειώσεις μαθημάτων αποκλειστικά για τους ψηφοφόρους τους, θεωρούνται δεδομένα, όπως επίσης και εύνοια συγκεκριμένων καθηγητών και οι ανοιχτές πόρτες σε μεταπτυχιακά.
Εκτός Πανεπιστημίου ο καταναλωτισμός και η εμπορευματοποίηση αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της “πολιτικής” τους. Μην ξεχνάμε άλλωστε, ότι το lifestyle, τα κερασμένα ποτά στα club και οι αξίες του φαίνεσθαι, αποτελούν για αυτούς την ιδανική καθημερινότητα. Όλα τα παραπάνω υποθάλπτουν τα πραγματικά χαρακτηριστικά αυτής της κουλτούρας, με τον σεξισμό, το ρατσισμό και την μαζοποίηση να κυριαρχούν. Εν ολίγοις η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ θέλει τον φοιτητή στο Πανεπιστήμιο, όπως ακριβώς θέλει η Νέα Δημοκρατία τον άνθρωπο στην κοινωνία: ένα άβουλο, ατομικίστικο και πλήρως υποταγμένο ον.
Σε μια περίοδο που ο ακραίος φιλελευθερισμός συμπορεύεται με τον φασισμό, κάνοντας μια επίδειξη δύναμης και αυταρχισμού, εμείς δεν σκοπέυουμε να μείνουμε απαθείς. Τα βασανιστήρια, η άγρια καταστολή, τα ρατσιστικά πογκρόμ των φασιστών, η επίθεση σε κοινωνικούς χώρους και καταλήψεις, η απαγόρευση απεργιών, η επιστράτευση εργατών, η διαρκής υποτίμηση της εργασίας μας και το ξεφτίλισμα των ζωών μας, δεν αποτελούν μεμονομένα περιστατικά αλλά τη κεντρική πολιτική αντζέντα της εξουσίας. Έτσι σαν άτομα, αλλά κυρίως σαν μια συλλογικότητα με αντιεξουσιαστικές τάσεις, που προτάσσει τον αντικαθεστωτικό αγώνα, τον ταξικό ανταγωνισμό και τον αντιφασισμό, η στάση μας απένατνι στους εκφραστές αυτής της πολιτικής θα είναι απόλυτα εχθρική.
