ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ ΓΡΑΝΑΖΙ ΔEN ΓΥΡΝΑ..
Επίσημη καταγεγραμμένη ανεργία 23% , κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, τεράστια ποσοστά μαύρης-ανασφάλιστης εργασίας , αδίστακτη εκμετάλευση των μεταναστών , κατώτατο όριο μισθού 400 ευρώ, καθημερινά κρούσματα εργοδοτικής βίας , διάλυση της παιδείας και της υγείας. Αυτά είναι μερικά απο τα πιο σημαντικά όπλα των αφεντικών με στόχο την αμφισβήτηση και υποτίμηση της εργασίας μας που οδηγεί την καθημερινή μας ζωή όλο και βαθύτερα στην εξαθλίωση.
Η απάντηση-λύση των κυβερνήσεων , που ο θεσμικός τους ρόλος ανέκαθεν ήταν η προστασία των συμφερόντων των πλουσίων του κάθε τόπου , είναι ιδιωτικοποιήσεις , στοχοποίηση των μεταναστών, εκλογές-εκτόνωση ψηφοφόρων και άλλα μέτρα που αντικειμενικά δε βοηθάνε καθόλου στην αντιμετώπιση των προβλημάτων , αντιθέτως τα διογκώνουν.
Και η απάντηση του οργανωμένου-κομματικου συνδικαλισμού , μέσω στάσεων εργασίας, 24ωρων ή 48ωρων απεργιών, που το μόνο που προσφέρουν είναι μία εκτόνωση στην καταπίεση της καθημερινότητας των εργαζομένων, δεν οδηγεί, αποδεδειγμένα, σε καλύτερες συνθήκες διαβίωσης.
Η δική μας απάντηση σε αυτούς που αμφισβητούν τόσο έντονα ακόμα και την ίδια μας την ύπαρξη (εργαζομένων, ανέργων, φοιτητών, μαθητών) είναι , ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι, ακηδεμόνευτες πολιτικές απεργείες διαρκείας. Δηλαδή, απεργίες που διεκδικούν και απαιτούν ανυποχώρητα τα συνολικα συμφέροντα της τάξης των εκμεταλευόμενων κομματιών ενάντια στους εκμεταλευτές-αφεντικά και στα τσιρακια τους (κυβερνήσεις, φασίστες, κρατικοί θεσμοί, κ.α.).
Ασφαλώς και οι στενά οικονομικές-υλικές διεκδικήσεις αποτελούν σημαντικό κομμάτι του αγώνα μας, καθώς, και ειδικά όταν είναι νικηφόρες, εξασφαλίζουν ένα καλύτερο επίπεδο διαβίωσης. Ακόμα , αποτελούν και νικηφόρες μάχες, μειώνοντας το κέρδος των αφεντικών και αυξάνοντας την αξία της εργασίας μας.
Στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση του σήμερα όμως, που τα αυτιά των αφεντικών δεν ιδρώνουν και πολύ, πρέπει να οξύνουμε την πάλη μας. Γνωρίζοντας ότι ο πλούτος τους κινδυνεύει να εξαφανιστεί, γίνονται αδιάλλακτοι και προτιμούν να χάσουν το κέρδος της παραγωγής μίας ή δύο ημερών, παρά να προσφέρουν παροχές στους εργαζόμενούς τους. Συνεπώς, το μοναδικό μας όπλο, που έχει πιθανότητες επιτυχίας, είναι οι ανυποχώρητες απεργίες μέχρι να προσφερθούν οι παροχές αυτές. Η οριστική παύση της παραγωγής πλούτου είναι το μόνο που πραγματικα τρομάζει τα αφεντικα.
Λαμβάνοντας υπόψην την παραδοχή ότι ο κόσμος μας χωρίζεται σε δύο στρατόπεδα, δύο τάξεις, τους πλούσιους και τούς φτωχούς, ή εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, ή αφεντικά και εργαζόμενους, αν θέλουμε να δούμε καλύτερες μέρες, χωρίς φτώχια, ανεργία, επισφάλεια και εκμετάλλευση πρέπει να διεκδικήσουμε ανυποχώρητα τα συνολικά συμφέροντα της τάξης μας. Πέρα απο την αύξηση των μεροκαμμάτων ή τη μείωση του χρόνου εργασίας, πρέπει να αντιστεκόμαστε και να στοχευούμε στη διάλυση οποιουδήποτε όπλου χρησιμοποιεί το αντίπαλο στρατόπεδο με στόχο την καταστολή και εκμετάλευσή μας.
Ο ντόπιος κομματικός συνδικαλισμός, στην πλειοψηφία του τουλάχιστον, αποτυγχάνει παταγωδώς σε αυτόν τον τομέα καθώς αναλώνεται σε μικροπολιτικά παιχνίδια με, ίσως μοναδικο, στόχο την ψηφοθηρία και την πολιτική ανάδειξη των μελών της κάθε παράταξης, χωρίς να υπηρετεί και να νοιάζεται για τα πραγματικά συμφέροντα και ανάγκες των εργαζομένων. Λογικό, καθως αποτελούν μία ξεχωριστή “κάστα” , αφου δεν είναι εργαζόμενοι στους τομείς παραγωγής που εκφράζουν, αλλα διαμεσολαβητές-γραφειοκράτες , και δε ζουν καθημερινά τα προβλήματα της εργασίας.
Οι μόνοι που μπορούμε να καταλάβουμε, να εκφράσουμε και να απαιτήσουμε τα συμφέροντα μας είμαστε οι ίδιοι οι εργαζόμενοι,φοιτητές, μαθητές. Μέσα από δομές που θα χτίσουμε οι ίδιοι (συνελευσεις,κλπ) μπορούμε να βρούμε υπαρκτή διέξοδο και λύση στα καθημερινά προβλήματα στην εργασία μας που έχουν μεγάλο αντίκτυπο και στην ποιότητα ζωής μας.
…ΕΡΓΑΤΗ ΜΠΟΡΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
αυτόνομη συλλογικότητα “directiva απο τα κάτω”
