Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη. Η επίθεση στην πρωτεύουσα της Γαλλίας που έχει σημειώσει πάνω από 120 νεκρούς και δεκάδες τραυματίες έχει γίνει το απόλυτο επίκεντρο της διεθνούς επικαιρότητας τις τελευταίες μέρες. Δημοσιογράφοι, κάμερες και πάνελ προβάλουν και ξαναπροβάλουν την εικόνα της τραγωδίας, σύσσωμοι νομάρχες και δήμαρχοι ψάχνουν να λούσουν το κοντινότερο ντουβάρι στο μπλε, το λευκό και το κόκκινο, ενώ οι δημοφιλέστεροι ιστότοποι στην υφήλιο αναπαράγουν την ίδια διαφήμιση. Ένας πόλεμος εξελίσσεται στις τηλεοράσεις και το διαδίκτυο.
Μιλώντας όμως για τον ISIS δεν μπορούμε να αφήσουμε να πλανώνται ερωτήματα και ψευδείς πληροφορίες. Πρόκειται για μια οργάνωση με κρατική δομή και όχι άπλα μια ομάδα φανατικών ισλαμιστών, που γεννήθηκε στον απόηχο των στρατιωτικών επεμβάσεων των Αμερικάνικων δυνάμεων στην Μέση Ανατολή. Αναδείχθηκε ξεκάθαρα λόγω υλικοτεχνικής βοηθείας από διεθνείς δυνάμεις (ΗΠΑ, Ευρώπη) και συνεχίζει να έχει κερδοφόρες συνεργασίες με δυτικούς κεφαλαιοκράτες και μαφιόζους. Άλλωστε, διαφορετικά δεν θα μπορούσε να συντηρηθεί ένα κράτος που επιδιώκει, πέρα απ’ την συνοχή στο εσωτερικό του, την επέκταση στα εδάφη της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής. Λόγω λοιπόν της γεωπολιτικής στρατηγικής του και του φονταμενταλιστικού χαρακτήρα του, έχει αποκτήσει ενεργό ρόλο στην φίμωση των κινημάτων της “αραβικής άνοιξης” και στην καταστολή εξεγέρσεων. Στη Rojava, περιοχή Κουρδικής αυτονομίας και γειτονική του χαλιφάτου, όπου γίνονται επιτυχημένες απόπειρες αυτοδιαχείρισης της παραγωγής, το ισλαμικό κράτος έχει απαντήσει με ιδεολογική εναντίωση και ανοιχτή εμπόλεμη σύγκρουση.
Στην διεθνή σκακιέρα, μικρή σημασία κατέχει ο θρησκευτικός φανατισμός λοιπόν, αφοί οι μεγάλες δυνάμεις βρίσκουν πάντα έναν τρόπο να επωφεληθούν από τέτοιου είδους συγκυρίες. Ευρώπη, ΗΠΑ και Ρωσία βρίσκονται στημένοι γύρω από το τραπέζι καραδοκώντας τον έλεγχο πετρελαιοπηγών, όπως μονομερώς εδώ και δεκαετίες έπρατταν το ΝΑΤΟ και οι Αμερικάνικες Δυνάμεις. Όμως το τέρας του Φρανκενστάιν έχει σπάσει τα δεσμά των δημιουργών του και έχει αυτονομηθεί. Οι συνεχείς πολεμικές παρεμβάσεις, μεταξύ άλλων και της Γαλλίας, στα Συριακά εδάφη έστρεψαν την προσοχή του τέρατος ενάντια στον δημιουργό του, οδηγώντας στην δολοφονική δράση των τζιχαντιστών και στην Ευρώπη.
Βέβαια το όργιο συμφερόντων και αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης δεν τελειώνει εκεί. Το σοκ και το δέος που μονοπωλεί τις τελευταίες μέρες δεν είναι για μας πρωτόγνωρο. Μόλις τον προηγούμενο μήνα βομβιστική επίθεση κόστισε 120 ζωές σε διαδήλωση αλληλεγγύης στους Κούρδους αγωνιστές στην Άγκυρα, ενώ πριν από μερικές μέρες υπήρξε κατάρριψη Ρωσικου αεροπλάνο σκοτώνοντας 240 άτομα. Καμία όμως ρωσική, λιβανέζικη, κουρδική ή τουρκική σημαία στο facebook αφού αυτές οι επιθέσεις δεν έχουν την προοπτική πολιτικής αφαίμαξης από τις κυρίαρχες δυνάμεις. Δεν είναι λοιπόν η πρώτη φορά που ο τρόμος σπέρνει και ο θάνατος θερίζει, ασχέτως από την υπερέκθεση και την πολιτική εκμετάλλευση του τωρινού συμβάντος.
Η χρήση των επικοινωνιακών μέσων από πλευράς κυβερνήσεων και κρατών για την διάχυση της τρομοϋστερίας και πανικού δεν είναι καινούριο κόλπο για να μετατραπεί μια τραγωδία σε εθνική διαφήμιση και αφορμή πόλεμου. Αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι μαζικά οι πολίτες ευρωπαϊκών χωρών και ηγέτες τους να ωρύονται πάνω στα ιδανικά της δημοκρατίας και της ελευθερίας, προσευχόμενοι για την πάλαι ποτέ ομαλότητα και ασφάλεια. Μια συμπεριφορά διόλου άγνωστη και ακραία επικίνδυνη για την διαστρέβλωση της αληθείας: ότι οι πραγματικοί εχθροί είναι ακριβώς οι “ηγέτες μας”.
Πέραν όμως της θεμελιώδους υποκρισίας του δυτικού κόσμου, η οποία έγκειται στο ότι η ασφάλεια είναι προνόμιο των κατοίκων του εκάστοτε Παρισίου, αποδεχόμενοι τις σφαγές των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην Μέση Ανατολή, αυτό που αναδεικνύει η σημερινή τραγωδία είναι η όξυνση του πολιτικού διπόλου ισλαμοφοβίας – ανθρωπισμού. Οποιοσδήποτε μπορεί να αντιληφθεί την επικείμενη παράνοια και πιθανή στοχοποίηση των μεταναστών στα εδάφη της Ευρώπης, το κλείσιμο συνόρων και την όξυνση των δεινών των ήδη κολασμένων. Ο ολοκληρωτισμός και η ξενοφοβία στην σημερινή Ευρώπη διψάνε για πολιτικό έδαφος και οι κυβερνήσεις, ανάλογα με την εκάστοτε σκοπιμότητα τους δεν διστάζουν να τον ταΐσουν.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΚΡΑΤΗ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΟΥΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ