Φοιτητικοί σύλλογοι, γενικές συνελεύσεις και συλλογική δράση

Μετά την ΄΄κατάργηση της δουλείας΄΄ και την βιομηχανική επανάσταση, φύσηξε στην ανθρωπότητα ένας αέρας συνειδητοποίησης ότι τελικά δεν είμαστε όλοι ίσοι, δηλαδή ότι σε κάθε εργασιακό χώρο, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε πόλη και χωριό κάποιοι παράγουν και κάποιοι καρπώνονται την παραγόμενη υπεραξία (είτε μιλάμε για έναν βιομηχανικό εργάτη είτε για την άμισθη εργασία σε πρακτικές και πτυχιακές) και έτσι οι πρώτοι, αποφάσισαν να αγωνιστούν. Με αυτούς τους αγώνες κερδήθηκαν πράγματα που μέχρι χθες τα θεωρούσαμε δεδομένα, από το 8ωρο και τις συλλογικές συμβάσεις, ως τις άδειες εγκυμοσύνης. Τα αφεντικά όμως είναι οργανωμένα, τους ανήκει η αστυνομία, τα δικαστήρια και συχνά ο στρατός, και άρα δεν υπάρχει κανένας λόγος για αυτούς να στερηθούν αυτοβούλως τις βίλλες και τα κότερά τους. Ακριβώς για αυτούς τους λόγους οι εργαζόμενοι -αυτοί που πάντα βρίσκονταν «από κάτω»- ήταν αναγκασμένοι να οργανωθούν σε εργατικά σωματεία και να παλέψουν συλλογικά για να κερδίσουν με το στανιό ότι μας διαφοροποιούσε, ελαφρά έστω, από τους σκλάβους.
Αντίστοιχα, στα Πανεπιστήμια, στους δικούς μας χώρους εργασίας, οι φοιτητές δημιούργησαν και οργανώθηκαν στους φοιτητικούς συλλόγους για να διεκδικήσουν αυτά που ένα καπιταλιστικό κράτος και οι καθηγητές που σε μεγάλο βαθμό είναι προσηλωμένοι στο “ακαδημαϊκό ήθος” και στα κονδύλια των ερευνών τους, ποτέ δεν θα μας έδιναν.
Οι φοιτητικοί σύλλογοι όμως δεν είναι ένας αιθέριος μηχανισμός που λειτουργεί αυτόνομα και μαγικά. Οι φοιτητικοί σύλλογοι αποτελούνται από το σύνολο των φοιτητών μιας σχολής ή ενός τμήματος σύμφωνα με το καταστατικό τους, οι οποίοι συνεδριάζουν σε θεσμοθετημένα όργανα, τις γενικές συνελεύσεις, αποφασίζουν οι ίδιοι για τους εαυτούς τους και οι ίδιοι εφαρμόζουν αυτές τις αποφάσεις, με τα διοικητικά συμβούλια να έχουν επικουρικό ρόλο και απλά να μεταφέρουν τις αποφάσεις του σώματος της συνέλευσης όπου δεν γίνεται να παρευρεθεί σύσσωμος ο σύλλογος.
Είναι προφανές βέβαια ότι δεν γίνεται αυτό σήμερα.
Σήμερα, οι γενικές συνελεύσεις είναι απλά μία μακρινή μνήμη για πολλούς. Ακόμα και εκεί που γίνονται συνελεύσεις, όλη η διαδικασία μονοπωλείται από μία ανούσια σύγκρουση γραμμών για το ποιος είναι ικανότερος να τραβήξει την μάζα και να τους πείσει να σηκώσουν το χέρι τους στηρίζοντας το δικό τους πλαίσιο. Οι απόψεις που ακούγονται είναι προαποφασισμένες και οι εκφραστές τους αμετακίνητοι από την μεγάλη αλήθεια που ο καθένας κατέχει. Τέλος, εν ελλείψει γενικών συνελεύσεων, τα ΔΣ, αποτελούμενα επί το πλείστων από τους προαναφερθέντες, σπεύδουν να καλύψουν το κενό στην λήψη αποφάσεων βάζοντας σφραγίδες σε οτιδήποτε αποφασίσει η εκάστοτε τάση μέσα στο ΔΣ είτε για το “καλό του κινήματος”, είτε για το καλό της βραδινής διασκέδασης. Αποτέλεσμα όλων των προηγουμένων είναι η περαιτέρω υποβάθμιση των συνελεύσεων, η ανάθεση της εφαρμογής των όποιων αποφάσεων στην πεφωτισμένη διάνοια των μελών του ΔΣ, και σε όσους έχουν ακόμα το κατάλληλο πνευματικό σθένος και συνειδητοποίηση για να αναγνωρίσουν την ανάγκη δράσης για τα ζητήματα του συλλόγου τους.
Τα εργατικά σωματεία -που λειτουργούν πλέον με παρόμοιους τρόπους- και οι φοιτητικοί σύλλογοι ΔΕΝ πρέπει να είναι έτσι. Είναι ίσως το ισχυρότερο όπλο που διαθέτουμε για να διατηρήσουμε την ζωή μας σε κάποια αξιοπρεπή επίπεδα, και με την κατάλληλη οργάνωση και προσπάθεια ίσως και να μας οδηγήσουν να την βελτιώσουμε. Οι γενικές συνελεύσεις πρέπει να αλλάξουν ριζικά. Οφείλουν πρώτα από όλα να πραγματοποιούνται, οφείλουν να είναι ένα σημείο συνάντησης των μελών για ισότιμη μεταξύ τους κουβέντα, σε συγκεκριμένα θέματα που αφορούν τον σύλλογο, με επιχειρήματα και όχι ΄΄συνδικαλιές΄΄, τα οποία θα λέγονται και θα ακούγονται με καλή διάθεση για την συνδιαμόρφωση της θέσης του κάθε συλλόγου. Οι αποφάσεις των συλλόγων σε περίπτωση που συνδιαμορφώνονται δεν θα πρέπει να είναι κενά χαρτιά με μια σφραγίδα πάνω αλλά θα πρέπει να εφαρμόζονται από το σύνολο του συλλόγου, και επιτέλους οι συμμετέχοντες στα ΔΣ πρέπει να καταλάβουν ότι ρόλος τους δεν είναι να ποδηγετούν τον σύλλογο βάζοντας την σφραγίδα του συλλόγου στην κάθε γραμμή που υπερισχύει, αλλά απλά να καλούν συνελεύσεις, να μεταφέρουν τις αποφάσεις των ΓΣ εκεί που αυτή αποφασίζει και με τον τρόπο που αυτή αποφασίζει και να αναλαμβάνει ότι χαμαλοδουλειά του αναθέσει η ΓΣ.
Για να αλλάξει αυτή η σαπίλα πρέπει να γίνουν πολλά, και μάλιστα πράγματα που καμία μονάδα ή συλλογικότητα δεν μπορεί να σκεφτεί και να εφαρμόσει από μόνη της, αλλά ταυτόχρονα, υπάρχουν κάποια βήματα που είναι αρκετά προφανές ότι πρέπει να γίνουν από τον καθένα μας. Το πρώτο από όλα είναι να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας το προφανές, δηλαδή ότι το να μην έχουμε δουλειά, ασφάλεια, παιδεία, υγεία, σπίτια, και φαί μας αφορά! Αμέσως μετά γίνεται ένας διαχωρισμός ανάμεσα σε αυτούς που μπορούν και θέλουν να έχουν δουλειά στο μαγαζί του μπαμπά, ιδιωτική παιδεία, υγεία και ασφάλιση και σε αυτούς που είτε λόγω της πολιτικής τους θέσης είτε λόγω του ότι βρίσκονται στο στρατόπεδο των ΄΄από τα κάτω΄΄ αν μείνουμε αποκομμένοι ο ένας από τον άλλον και δεν αποπειραθούμε καν να βελτιώσουμε τις ζωές μας, είναι γραμμένο στα άστρα ότι θα ζήσουμε χειρότερα από ότι ζούσανε 50 χρόνια πριν. Αφού γίνει και αυτός ο διαχωρισμός, αυτοί που έχουν τοποθετήσει τον εαυτό τους στο δεύτερο στρατόπεδο, θα πρέπει να καταλήξουν στο προφανές -τουλάχιστον ελπίζουμε προφανές- συμπέρασμα, ότι δεν θα μας σώσουν οι θείοι από την Αμερική, εθνοσωτήρες και Θεός δεν υπάρχουν για να βάλουν το χεράκι τους, ενώ είναι δείγμα διανοητικής υστέρησης να πιστεύεις ότι ψηφίζοντας αυτούς που συνειδητά μας έφεραν ως εδώ θα γίνει κάτι μαγικό και αντί να μας γαμάνε την ζωή θα αρχίσουν να μας φέρονται με αγάπη και συμπόνια. Κανένας άλλος δεν υπάρχει για εμάς παρά μόνο εμείς οι ίδιοι. Στην συνέχεια αυτοί που συνειδητοποιούν ότι κάτι πρέπει να κάνουν έχουν μπροστά τους ένα τελευταίο μεγάλο δίλλημα. Θα παλέψουν μόνοι τους ο καθένας για την πάρτη του ή θα οργανωθούνε μέσω συλλογικών διαδικασιών, όπως οι γενικές συνελεύσεις φοιτητικών συλλόγων και εργατικών σωματείων. Η ιστορία είναι γεμάτη παραδείγματα από εξεγέρσεις, επαναστάσεις και κινήματα που άλλαξαν τον κόσμο κόντρα στα θέλω των αφεντικών, με το κάθε παράδειγμα να είναι ενταγμένο σε διαφορετική εποχή με διαφορετικές κοινωνικές συνθήκες και πρωταρχικό στόχο αλλά με κάτι κοινό στο σύνολο των αντίστοιχων παραδειγμάτων. Το κοινό αυτό είναι πως δεν έγιναν από έναν φωστήρα, έναν θεάνθρωπο που μόνος του κατάφερε τα πάντα. Οτιδήποτε έχει μετατοπίσει το σύστημα προς όφελός μας, οτιδήποτε έχει βάλει προσωρινά, έστω, αναχώματα στην καπιταλιστική επέλαση έγινε από ατελής ανθρώπους που ο καθένας έβαλε ένα ξεχωριστό στοιχείο και όλα αυτά τα ξεχωριστά μικρά ασήμαντα στοιχεία μετουσιώθηκαν σε κάτι γιγάντιο μόνο και μόνο επειδή όλοι αυτοί είχαν διαλέξει την αλληλεγγύη και τον συλλογικό τρόπο δράσης.
Οι ΓΣ, είναι ακριβώς αυτό. Η δυνατότητα -στην περίπτωσή μας- των φοιτητών να συλλογικοποιήσουμε τα θέλω μας. Η παρουσία μας στις ΓΣ -καθώς και αργότερα στις ΓΣ των εργατικών σωματίων μας- και η αλλαγή της δομής τους είναι μονόδρομος για όλους αυτούς που έχουν φτάσει στα προαναφερθέντα συμπεράσματα.

ΥΓ. Προς τους φοιτητές που γκρινιάζουν ότι δεν πάνε στις ΓΣ γιατί ΄΄είναι χάλια΄΄, ΄΄δεν βγάζουν συμπεράσματα΄΄, ΄΄οι παρατάξεις είναι κακές και απλά βρίζονται μεταξύ τους΄΄ κτλ. Το δικαίωμα στην εξ’ αποστάσεως γκρίνια έρχεται μετά από την όποια προσπάθεια βελτίωσης της όντως σάπιας υπάρχουσας κατάστασης.

Αυτόνομη συλλογικότητα
Directivα ΄΄από τα κάτω΄΄