Ζούμε μια χρονική συγκυρία στην οποία το καπιταλιστικό σύστημα, στην παρούσα τουλάχιστον μορφή του, δείχνει να είναι πιο εύθραυστο .Ζούμε μια παγκόσμια κρίση «αξιών» στην οποία οι υπάρχοντες θεσμοί και σχέσεις εξουσίας αμφισβητούνται έντονα. Όπως αμφισβητείται έντονα και η εκμετάλλευση της υπεραξίας του εργατικού δυναμικού. Στην ελλάδα της οικονομικής κρίσης αυτό το φαινόμενο παρατηρείται εντονότερα τουλάχιστον σε θεωρητικό υπόβαθρο.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, έχει φτάσει η ώρα που τα ψέμματα σιγά σιγά τελειώνουν και είναι επιτακτική ανάγκη αλλά και ευκαιρία να περάσουμε από τη θεωρία στην πράξη. Να συμβάλλουμε στην κατάλυση της κεφαλαιοκρατίας έτσι ώστε να την οδηγήσουμε στην κατάρρευσή της. Ταυτόχρονα όμως πρέπει να εξασφαλίσουμε την επιβίωσή μας αλλά και να διεκδικήσουμε έμπρακτα μια πιο ποιοτική ζωή, χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς καταπίεση και χωρίς σχέσεις εξουσίας.

Ο μόνος , ίσως, τρόπος να επιτευχθεί αυτό είναι η δημιουργία, η διάδοση , η διατήρηση και η διαιώνιση αντί-δομών. Δομών που θα παράγουν έργο και αγαθά από εμάς για εμάς. Δομών όπου δε θα υπάρχουν μεσάζοντες και αφεντικά που θα πλουτίζουν χωρίς ουσιαστικά να παράγουν.

Σε αυτό το πνεύμα κινήθηκε, ακόμα και χωρίς να το επιδιώξει , η δημιουργία του «Ροζ Φλαμίνγκο». Αν και η συνέλευσή του δεν εκφράζει πολιτικό λόγο, η ύπαρξή του από μόνη της ασκεί πολιτική. Σίγουρα η ύπαρξη ενός αντί-κυλικείου δεν αποτελεί λύση , είναι όμως ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Μία κίνηση που δείχνει ότι υπάρχει και άλλος δρόμος στη ζωή και επιβίωσή μας που μπορεί να βασιστεί στην ύπαρξη αυτό-οργανωμένων δομών.

Δυστυχώς, απ’ ότι φαίνεται, δεν έχουμε αντιληφθεί την αξία αυτής της κίνησης. Είτε λόγο αμέλειας, είτε από αδράνεια, είτε για κάποιον άλλο λόγο,η παρουσία μας όχι μόνο δεν ήταν αρκετή στο να διατηρήσει την ύπαρξή του , αλλά οδήγησε και στο κλείσιμο του καθώς τα έσοδα δεν ανταποκρίνονταν στην κατανάλωση με αποτέλεσμα κάποια άτομα να είναι χρεωμένα.

Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε όλοι τη σημαντικότητα τέτοιων δομών. Δομών που δε δημιουργούνται αποκλειστικά και μόνο για να έχουμε φθηνούς καφέδες και τοστ, αλλά για να δείξουν ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός . Μπορούμε όχι μόνο να επιβιώσουμε , αλλά και να ζήσουμε όταν φυσικά παράγουμε εμείς για εμάς και δεν υπάρχουν εκμεταλλευτές να καρπώνονται αυτό το προιόν ή γενικότερα αυτήν την προσπάθεια.

Ήρθε η ώρα να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να χτίσουμε τη ζωή μας από την αρχή. Να δώσουμε διέξοδο στην κοινωνία και να ζήσουμε ελεύθερα.

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                          Αυτόνομη συλλογικότητα

Directiva « από τα κάτω »

Μετά το τέλος του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, οι Βρετανοί ως απελυθερωτές της πλέον “ανεξάρτητης” Ελλάδος, είχαν στόχο να ελέγξουν τις μεταπολεμικές εξελίξεις στη χώρα. Για να επιτύχουν τον σκοπό τους ωστόσο συσπείρωσαν διάφορες ντόπιες δυνάμεις που η σύσταση τους ποίκιλε (δοσίλογους της κατοχης,φιλοβασιλικούς,ακροδεξιούς και φασίστες). Κομμάτι αυτού του συνοθυλεύματος δημιούργησαν τα Τάγματα Ασφαλείας, τα οποία υπήρχαν από την κατοχή και συνέχισαν την δουλειά τους κατά την διάρκεια του εμφύλιουπολέμου, άλλοι δημιούργησαν την ομάδα Χ(οι γνωστοί χίτες), ενώ άλλοι μέσω της γραφειοκρατίας απέκτησαν το θεσμικό έλεγχο για τη χειραγώγηση του Κράτους και οτι αυτόσυνεπάγεται (στρατό,αστυνομία κ.τ.λ.). Υπήρξε μια τρίχρονη εμφυλιακή σύγκρουση μεταξύαυτών και των αντιστασιακών ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΕΠΟΝ κ.α που, για διάφορους λόγους που δεν θα αναφερθούν στο παρόν κείμενο ,επέφεραν την ήττα του λαικού-κομμουνιστικούκινήματος που είχε δημιουργηθεί. Μέσα από καταστολή, θανάτους, τρομοκρατία και εξορίες,κατάφεραν να αποδυναμώσουν σημαντικά την αντίσταση του ριζοσπαστικού κομματιού.

Μετά τη λήξη του εμφύλιου πολέμου, και την σύσταση της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς, παρουσιάστηκε το φαινόμενο ,το οποίο ονομάστηκε από τον τύπο και το καθεστώς, “παρακράτος”. Η αυξανόμενη δύναμη που αποκτούσε, δεν ηταν παρά η ανάγκη του νόμιμου Κράτους να διαπράξει εγκληματικού τύπου ενέργειες, οι οποίες θα αποδυνάμωναν περαιτέρω τους κομμουνιστές και τους λοιπούς λαικούς αγωνιστές. Οι προορισμοί εξορίας είχαν γίνει πολύ διάσημη τακτική της εκάστωτε κυβέρνησης, με σημαντικότατο παράδειγμα τον Άη Στρατή. Οι πρώτοι εξόριστοι στο νησί, έφτασαν το 1920(!) ενώ οι “φυλακες” του έκλεισαν τις πύλες του το 1962. Αμέτρητες είναι οι μαρτυρίες για τα βασανιστήρια που έλαβαν χώρα σε αυτό το νησί, όπως και σε άλλους τόπους -Λέρος,Γαύδος,Μακρόνησος,Ικαρία-. Μεταξύ των χωροφυλάκων που φυλούσαν τους εξόριστους, πέρα από απλούς φαντάρους που δεν επέλεξαν να αρνηθούν το πόστο τους, βρίσκονται τα μεγαλύτερα κατακάθια της τότε κοινωνίας από εγκληματίες ακροδεξιούς μέχρι φιλοβασιλικούς στρατιωτικούς που νοσταλγούσαν τα χρόνια του Πάγκαλου(του δικτάτωρ) και του Μεταξά. Επιπλέον, μέσα από τον νόμο που αναφέρεται ως “ιδιώνυμο”, ο οποίος έγινε πάλι ενεργός κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ποινικοποιήθηκαν θεσμικά οι “ανατρεπτικές ιδέες” και νομιμοποιήθηκε πάλι η δίωξη κομμουνιστών,αναρχικών και συνδικαλιστικών κινητοποιήσεων.Αυτο αποτέλεσε το κερασάκι στη τούρτα για την άνοδο των στρατιωτικών που επιθυμούσαν δικτατορία και των λοιπών νεοφιλελεύθερων και φασιστικών εκτρωμάτων, νόμιμων ή μη.

Φτάνουμε στα 1967, και στη στρατιωτική χούντα των συνταγματαρχών που ήταν αναμενόμενο γεγονός αφού το προτσέσο όλων αυτών των χρόνων από την μεριά των δεξιών ακροδεξιών κ.τ.λ. μπορούσε να οδηγήσει μονάχα εκεί. Περιττό να πούμε πως κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου η ελευθερία λόγου ήταν ουτοπικό αγαθό και κάθε ενέργεια ρήξεως με το καθεστώς ποινικό έγκλημα του έσχατου είδους. Με την μυστική υπηρεσία της ΚΥΠ, είχαν παρυσφρήσει παντού ώστε να επιβληθεί ο ολοκληρωτισμός. Η “μαύρη” αυτή επταετία, θρίαμβος για τον εθνικιστικό κορμό, συντέλεσε στην συσπείρωση ριζοσπαστικών δυνάμεων ,οι οποίες κατάφεραν να την ανατρέψουν. Ωστόσο, εκεί ο αγώνας ήρθε σε τέλμα αφού η μεταπολιτευτική δεξιά κατάφερε να καταστείλει τα εργατικά και τα κοινωνικά κινήματα.

Στα μεταπολιτευτικά πλέον χρόνια έχουμε την εισήγηση των πρώτων ξεκάθαρα εθνικοσοσιαλιστικών-νεοναζιστικών ομάδων. Το 1980 εκδίδεται το πρώτο τεύχος της εθνικιστικής εφημερίδας “Χρυσή Αυγή” το οποίο εκδίδεται κανονικά μέχρι και σήμερα, ενώ τον Ιανουάριο του 1993 η Χρυσή Αυγή γίνεται επίσημο κόμμα. Με γενικό γραμματέα τον Νίκο Μιχαλολιάκο, πρώην μέλος της προαναφερθέντας ΚΥΠ επί χούντας, και ηγετικό στέλεχος τον Αντώνη Ανδριτσόπουλο γνωστό και ως Περίανδρο (περίφημος μαχαιροβγάλτης και κατηγορούμενος για τρεις απόπειρες ανθρωποκτονίας) έχουνε προβεί έκτοτε σε αμέτρητες δολοφονικές επιθέσεις εναντίον μεταναστών, κομμουνιστών-αναρχικών και γενικότερα αντιρατσιστών και προοδευτικών ανθρώπων. Το 1994 έστειλαν συντεταγμένες ομάδες εθελοντών στην Βοσνία στο πλευρό των εθνικιστικών Σέρβων. Κατά τη διάρκεια του πολέμου αυτού, διαπράχθηκαν απίστευτα εγκλήματα εναντίον των Βοσνιων στα οποία συμμετείχαν και τα μέλη των φασιστών. Τα καθίκια αυτού του “νόμιμου”, κατά την κοινουβελευτική δημοκρατία της Ελλάδος, κόμματος συνεχίζουν να αλωνίζουν τους δρόμους αποτελώντας σημαντική απειλή για κάθε ταξικό και κοινωνικό κίνημα. Πλέον βλέπουμε όμως την σύσταση πολυποίκιλων εθνικιστικών νεοναζιστικών ομάδων (π.χ. Αυτόνομοι Εθνικιστές) οι οποίες έχουν μεγάλη απήχηση στην νεολαία. Κάθε τέτοιο ανθρωποειδές είναι άμεσος εχθρός κάθε προλετάριου και τα μοναδικά συμφέροντα που μπορούν να υπηρετούν αυτά τα έμβια όντα είναι του κεφαλαίου και των κρατών του.

Στην υπόλοιπη Ευρώπη η ραγδαία εξέλιξη του φασισμού εχει παρατηρηθεί οτι συνέβαινε μετά από διάφορες κοινωνικές αναταραχές. Στην Γαλλία η άνοδος του Λεπέν και του Εθνικού Μετώπου ήρθε λίγα χρόνια μετά τον Μάη του 68, στην Ιταλία μετά το κίνημα της εργατικής αυτονομίας ξεπήδησαν φασίστες και ύστερα η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι, και τελος στην Ρωσία μετά την Σοβιετική Ένωση, πέρα από τα σταλινικά παράσιτα που υπήρχαν από νωρίς, σήμερα έχει το μεγαλύτερο ποσοστό φασιστών σε όλη την ήπειρο. Βλέπουμε πως και τωρα, εν καιρώ καπιταλιστικής κρίσης, η φασιστική απειλή ελοχεύει και τα περιστατικά ρατσιστικών επιθέσεων αυξάνονται. Οι τρόποι αντιμετώπισης αυτού του φαινομένου ποικίλουν από την ιδεολογική αντιπαράθεση μέχρι την χρήση βιας. Όποιον τρόπο και αν επιλέξει ο καθένας είναι χρέος μας να τους διαλύσουμε. Όσο υπάρχουν φασίστες, η ανοικοδόμηση μιας διαφορετικής κοινωνίας είναι ανέφικτη. Ας υπερασπιστούμε την τάξη απέναντι στους εχθρούς της.

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΚΑΙ ΣΕ ΛΟΙΠΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ

ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΟ ΑΝΟΙΓΜΑ ΓΡΑΦΕΙΩΝ Χ.Α. ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΜΑΣ

Αυτόνομη Συλλογικότητα Πανεπιστημίου Κρήτης

«directiva από τα κάτω»

‘’Η απεργία αποτελεί μέσο έκφρασης του δικαιώματος της συνδικαλιστικής ελευθερίας και μέσο άσκησης πίεσης εργαζομένων σε σχέση εξηρτημένης εργασίας κατα των εργοδοτών τους και κατά του κράτους όταν το τελευταίο λειτουργεί ως εργοδότης. Πρόκειται για την μαζική άρνηση εργατικών ομάδων να εκτελέσουν εργασία.’’

ΑΠΕΡΓΙΑ

Τα τελευταία 2 χρόνια  παρατηρούμε  την σύγχρονη εργατική τάξη να πλήττεται αλλά και να αντιστέκεται σθεναρά στην προσπάθεια εξαθλίωσης της  με  μικρά αλλά σταθερά βήματα διεκδικώντας μισθούς, αποζημιώσεις και πολλά άλλα. Όσες αναλύσεις και αν ακούσουμε δυο είναι τα χαρακτηριστικά των αγώνων αυτών. Η  αξιοπρέπεια και η αλληλεγγύη.

Όσο η ‘’επαναστατημένη’’ και άγρια νεολαία αναλώνεται σε θεωρητικού τύπου συζητήσεις στα καφενεία και τα πανεπιστήμια , οι εργαζόμενοι σε πολλούς κλάδους μας  βάζουν τα γυαλιά καθώς καινούργιες μορφές πάλης γεννιούνται από τον παλαιότερο τρόπο αντίδρασης των εργαζομένων παγκοσμίως, την Απεργία.

Αφορμή για το κείμενο είναι βέβαια οι απεργίες που πραγματοποιούνται αυτήν  την στιγμή στην χώρα αλλά και οι καινούργιες μορφές δράσης που συνδυάζονται με αυτή.

Νοσοκομείο Κιλκίς:  Οι εργαζόμενοι στο νοσοκομείο, ξεκίνησαν με επισχέσεις εργασίας αλλά συνέχισαν έπειτα με κατάληψη του  νοσοκομείου  τους και προσπάθεια αυτοδιαχείρισης  αυτού. Παραθέτουμε και το απόσπασμα από την γ.σ  –

‘’Το Γ. Ν. Κιλκίς, πλέον θα αυτοδιοικείται και το μόνο αρμόδιο όργανο λήψης αποφάσεων διοικητικού περιεχομένου θα είναι η Γενική Συνέλευση των εργαζομένων σε αυτό.’’

Εφημερίδα Ελευθεροτυπία: Έπειτα από το κλείσιμο της εφημερίδας και επαναλαμβανόμενες απεργίες των συντακτών, κάποιοι εργαζόμενοι αποφάσισαν να εκδώσουν μόνοι τους απεργιακό φύλλο της εφημερίδας και το κατάφεραν ήδη με 2 απεργιακά φύλλα ,την στιγμή που μιλάμε.

Απεργία στο άλτερ,130 ημέρες απεργία στην Ελληνική Χαλυβουργία και εδώ στην Κρήτη 54 ημέρες απεργίας στις αποθήκες της Αριάδνης και τα παραδείγματα δεν τελειώνουν.

Ο καπιταλισμός παίζει τα τελευταία του χαρτιά και δεν αστειεύεται πλέον. Ήρθε πλέον ο καιρός να δείξουμε την δύναμη  μας και τον δρόμο προς μια άλλη κατεύθυνση. Οι εποχές όπου οι εργαζόμενοι απαντούσαν στην οποιαδήποτε εργοδοσία με απλές απεργίες και συντεχνιακά μόνο αιτήματα, έχουν περάσει. Η εργατική τάξη είναι και η παραγωγική τάξη  και σιγά σιγά αρχίζει και το συνειδητοποιεί. Η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής αλλά και της εργασίας γενικότερα θα πρέπει να γίνει ο στόχος όλων των απεργών και τα μικρά βήματα που γίνονται προς αυτή την κατεύθυνση μας κάνουν όλους πιο αισιόδοξους.

Στάχτη θὰ γίνεις κόσμε γερασμένε
σοῦ ῾ναι γραφτὸς ὁ δρόμος τῆς συντριβῆς.

αυτόνομη συλλογικότητα

directiva ” από τα κάτω “

Την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο βρισκόμαστε ήδη στην 47η ημέρα της απεργίας σας. Είμαστε φοιτητές σε μια αυτόνομη συλλογικότητα στο Πανεπιστήμιο Κρήτης όπου μαζί με την έμπρακτη αλληλεγγύη μας (χρήματα στα ταμεία ενίσχυσης της απεργίας από τους φοιτητικούς συλλόγους) ,αποφασίσαμε να στείλουμε και αυτή την επιστολή για να σας υπενθυμίσουμε ότι δεν είστε μόνοι σας σ αυτό τον αγώνα .

Η απεργία σας αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι και συνέχεια  των αγώνων της εργατικής τάξης, στην Ελλάδα και στον υπόλοιπο κόσμο. Δεν ξεχνάμε το τελευταίο παράδειγμα της νίκης των εργαζομένων στα φροντιστήρια Intrerlingua της Θεσσαλονίκης, για πληρωμή των δεδουλευμένων τους (έπειτα από μήνες απλήρωτης εργασίας) και την πλήρη ασφαλιστική τους κάλυψη. Δεν ξεχνάμε τους αγώνες των απλήρωτων εργαζομένων στο Αlter και στην Ελευθεροτυπία, ταυτόχρονα με σας. Τα παραδείγματα είναι τόσο πολλά αλλά θα θέλαμε να αναφέρουμε στο τέλος, την αυτοδιαχείριση των εργοστασίων και την επαναοικιοποίηση των μέσων παραγωγής από τους εργάτες στην Αργεντινή, ως απάντηση στην εκεί κατάρρευση του οικονομικού συστήματος.

Στις πύλες της Ελληνικής Χαλυβουργίας, για εμάς, δεν διακυβεύεται μόνο η εργασία και η αμοιβή  σας, αλλά ούτε και το εισόδημα των υπόλοιπων εργαζομένων. Διακυβεύεται η αφύπνιση της ταξικής συνείδησης όλων μας, η οποία δεν συνάδει προφανώς με την ‘’αντικειμενική ενημέρωση’’ των δελτίων των 8 τα οποία δεν έχουν αναφερθεί καν στην απεργία. Είστε ταξικά μας  αδέρφια και η αλληλεγγύη μας στον αγώνα σας είναι δεδομένη.

ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΝΙΚΗ .

…ΕΡΓΑΤΗ ΜΠΟΡΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ
DIRECTIVA από τα κάτω
Ηράκλειο Κρήτης