«Τι όνειρο ήταν χθες και σήμερα! -Χθες στο πεδίον του Αρεως με την Εθνική Νεολαία. Το έργον μου! Εργον που ενίκησε μέσα σε τόσες αντιδράσεις! Σχεδόν 18 χιλιάδες παιδιά από Αθήνας και Πειραιά, περίχωρα και από πολλές επαρχίες!» Δικτάκτρας Ιωάννης Μεταξάς 1938
Έχετε αναρωτηθεί για ποιο λόγο έχει καθιερωθεί η συμμετοχή των μαθητών σε αυτή τη στρατιωτική παράδοση;
Η μορφή των σύγχρονων παρελάσεων που εκτός από την επίδειξη ισχύος, αποσκοπούν στην ενδύναμωση του εθνικού φρονήματος, θεσμοθετήθηκαν και πέρασαν στη παράδοση στις αρχές του 19ου αιώνα, όταν τα δημιουργημένα στην Ευρώπη Έθνη-Κράτη, προπαγάνδιζαν το ιδεολόγημα της «εθνικής συνείδησης» και την ενίσχυση της «εθνικής συνοχής» για να επιβάλλουν την κρατική κυριαρχεία τους.
Στην Ελλάδα, για πρώτη φορά η μαθητική παρέλαση παίρνει χαρακτήρα επίσημο και συμπληρωματικό ως προς τη στρατιωτική, από το 1936. Το Μάρτιο της χρονιάς αυτής παρελαύνουν τα σχολεία επικεφαλής της πομπής, μπροστά στον Μεταξά και τον Βασιλιά.
Έτσι, από πολύ νωρίς, στα χρόνια του σχολείου, το ολοκληρωτικής νοοτροπίας έθιμο της στρατιωτικοποίησης των νέων, ακόμα και των εξάχρονων παιδιών, με τη ‘ζύγιση’ και τη ‘στοίχιση’,με το συχνρονισμένο βηματισμό, με την ‘κεφαλή δεξιά’, με την απόδοση τιμών στον υπουργό, στο νομάρχη ή στο δεσπότη, προετοιμάζει το μαθητή να ενταχθεί στο σύστημα. Με εφόδια την πλήρη υποταγή σε παράλογους θεσμούς και διαταγές, την πειθαρχεία, την τυφλή υπακοή, μην αφήνοτνας περιθώριο για αμφισβήτηση και κριτική σκέψη,η παρέλαση συμβαδίζει πλήρως με το ρόλο του σύχρονου σχολείου, να παράγει ένα καλοκουρδισμένο σύνολο εργαζομένων-στρατιωτών διασφαλίζοντας την κανονικότητα, απαραίτητο στοιχείο για την εύρυθμη λειτουργεία του συστήματος.
Οι παρελάσεις μαθητών σύμφωνα με στρατιωτικά πρότυπα, είναι συνεπώς ενα μιλιταριστικό φαινόμενο, αλλά ο ίδιος ο μιλιταρισμος φωλιάζει στο θεσμό του εθνικού στρατού.
Ο θεσμός αυτός, θεμελιωμένος στην απόλυτη ιεραρχεία και με πρόφαση τον πατριωτισμό και την προστασία του λαού απο αόρατους εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς, καλλιεργεί και διαμορφώνει φασιστικά και πατριαρχικά πρότυπα και συμπεριφορές ενώ παράλληλα έχει παίξει καταλυτικό ρόλο σε κρίσημες ιστορικές συγκυρίες, επεμβαίνοντας στη πολιτική ζωή του τόπου (Πραξικοπήματα, Χούντα,σώματα ταγματασφαλίτων).
Με τις ίδιες πορφάσεις, θα αναφερθούν σε “εθνικούς κινδύνους”, στο ότι «χρειαζεται στρατός για να υπερασπίζει την άμυνα της χώρας και την εδαφική ακαιρεότητα» για να δικαιολογηθεί η ύπαρξη του, ενώ παράλληλα αποκρύπτεται η συμμετοχή του ελληνικού στρατού σε πολέμους στο Αφγανιστάν, στη Γιουγκοσλαβία, οι ανταλλαγές στρατευμάτων, οι κοινές ασκήσεις στα πλαίσια διεθνών στρατιωτικών οργανώσεων (ΝΑΤΟ κλπ) προς εξυπηρέτετηση άλλων ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Τα ίδια αυτά συμφέροντα έρχεται να εξυπηρετήσει η φαινομενική διαμάχη μεταξύ Ελλάδας Τουρκίας καθώς και άλλων χωρών, που δεν αποσκοπεί σε τίποτα πέρα από την αγορά όλο και περισσότερου στρατιωτικού εξοπλισμού.
Το καπιταλιστικό κράτος χρησιμοποιούσε και θα χρησιμοποιεί τέτοιες δομές (αστυνομία, εθνικός στρατός) σε πρώτο βαθμό για να αυτοσυντηρηθεί μέσω της καταστολής των ταξικών αγώνων (σώματα των ΜΑΤ πηγαινοέρχονται στις χώρες για την καταστολή εξεγερσιακών καταστάσεων όπως πχ στην Τουρκία), και έπειτα μέσω των πολέμων που δημιουργεί το κεφάλαιο, κερδοφορεί σε βάρος του απλού λαού που δέχεται τις συνέπεις αυτού του πολέμου σε αντίθεση με τα αφεντικά. (Στο παράδειγμα της Συρίας, οι ίδιοι που κερδοφόρησαν πουλώντας χημικά όπλα, επεμβαίνουν στρατιωτικά με την πρόφαση της κατοχής χημικών. )
Φέρνοντάς το στο τώρα, παρατηρούμε την συγκυβέρνηση Νεας Δημοκτρατίας- Πασόκ, να χρησιμοποιεί την παρέλαση της 28 Οκτωβρίου, αυξάνοντας τον προϋπολογισμό στα επίπεδα πριν της κρίσης με ιδιωτικές χορηγείες (Βαρδινογιαννης), ως κίνηση εντυπωσιασμού με σκοπό την ανόρθωση της εθνικής μας περηφάνειας, και παράλληλα την ικανοποιηση στα πλαισια της συσπείρωσης των φασιστοειδών που βρέθηκαν ξεκρέμαστοι, μετά τις τελευταίες εξελίξεις, υπό την αιγίδα της.
Τα λάβαρα και ο ενθικισμός, είναι ιδεολογικά όπλα που τα κράτη επιστρατεύουν, για να δικαιολογήσουν πολέμους , ρατσιστικούς και κοινωνικούς διαχωρισμούς. Έτσι θεωρούμε οτι ο πατριωτισμός που πλασάρουν δεν συνδέεται με την αγάπη για το τόπο, αλλά σαν τάση εξυπηρετεί τον εκφασισμό της κοινωνίας, προπαγανδίζει ένα δήθεν κοινό συμφέρον πλουσίων και φτωχών, καταπιεστών και καταπιεσμένων, ώστε όποιος μιλάει για αλληλεγγύη ανάμεσα στους καταπιεσμένους, και επανάσταση ενάτνια στα αφεντικά απαξιώνεται ως προδότης του έθνους.
μες στις παρελάσεις γεννιέται ο φασισμός