“Είναι λαχτάρα αλλά και στόχος μας, καθένας να μπορέσει να γίνει κοινωνικά συνειδητοποιημένος και μάχιμος· αλλά για να έχουμε αυτή την κατάληξη, είναι απαραίτητο να εφοδιαστούν όλοι με τα μέσα για ζωή και ανάπτυξη, και για αυτό είναι απαραίτητο να καταστραφεί με βία – από την στιγμή που δεν γίνεται διαφορετικά – η βία που αρνείται αυτά τα μέσα στους εργάτες.”
Ερίκο Μαλατέστα
Η βία πηγάζει από το κράτος. Το κράτος που στηρίζει την ευημερία του στους πολέμους, την καταπίεση και την πλαστή ευτυχία της κατανάλωσης.
Ένας θεσμός που εφευρέθηκε από τους πλουσίους του κάθε τόπου με αποκλειστικό στόχο τη βίαιη επιβολή ειρήνης μεταξύ των ανταγωνιστικών τάξεων, μεταξύ των εκμεταλλευτών και των εκμεταλλευομένων και των συγκρουόμενων συμφερόντων τους. Βία άμεση, μέσω των κατασταλτικών του μηχανισμών, αλλά και έμμεση μέσω των κατασταλτικών του θεσμών.
Ο αυθεντικός αυτός χαρακτήρας του κράτους είναι κάτι περισσότερο από έκδηλος τα τελευταία χρόνια και στον ελλαδικό χώρο. Αλύπητο ξύλο και χημικά στους δρόμους και στις διαδηλώσεις απο τους τακτικούς στρατούς (ΜΑΤ, ΕΚΑΜ, κλπ) αλλά και από τις παρακρατικές του συμμορίες (φασίστες, Χρυσή Αυγή, παραστρατιωτικές ομάδες, κλπ), συλλογική τιμωρία και τρομοκρατία κοινωνικών ομάδων (Κεραταία, Ιερισσός), βασανισμοί “αντιφρονούντων”, φυλακίσεις κοινωνικών αγωνιστών και δολοφονίες μεταναστών.
Αυτός ο χαρακτήρας όμως, ίσως λιγότερο φανερά, παρουσιάζεται και συνολικότερα στα μέσα επιβολής της κρατικής μηχανής. Με σκοπό τη διατήρηση των παρούσων σχέσεων παραγωγής με κάθε κόστος, δεν αρκεί η άμεση βία. Χρειάζεται και η επιβολή της αντίστοιχης κουλτούρας μέσω της διδαχής της ευημερίας του ατομικού πλουτισμού, της κατανάλωσης, του ατομισμού, του φθόνου και του “ο θάνατός σου η ζωή μου”. Έχοντας προγραμματίσει για σένα πρίν από σένα και χωρίς εσένα, τη ζωή σου, ακόμα πριν γεννηθείς, του απομένει μόνο να σε διατηρήσει στο “σωστό” δρόμο.
Εύκολο.
Από την ηλικία των πέντε κιόλας ετών και ωσότου βγεις στην αγορά εργασίας, μαθαίνεις να υπακούς στον επιβλέποντα δάσκαλο-καθηγητή, στοιχισμένος στις αίθουσες παραγωγής γνώσης με αυστηρά ωράρια και διαλείμματα, ανησυχώντας για την παραγωγικότητά σου αλλά και για τη σύγκριση της αποτελεσματικότητας σου με του διπλανού σου.
Τελειώνοντας το σχολείο είσαι υποχρεωμένος απο τις επιταγές τις “κοινωνικής ευημερίας” να σπουδάσεις. Να εξειδικευτείς στον τομέα παραγωγής που θα είναι κερδοφόρος για το μέλλον σου, προσφέροντας άμισθα τις υπηρεσίες σου στου καθηγητές-αφεντικά σου.
Αν τύχει και είσαι αρσενικό, υποχρεούσαι νομικά να υπηρετήσεις την πατρίδα σου. Αρχικά πρέπει να καθαρίσεις καμιά χέστρα και “να παρεις δέκα” για να γίνεις άντρας. Μετά να μάθεις να χρησιμοποιείς τα όπλα. Να υπηρετείς τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα των συμμάχων (Αμερική, ΝΑΤΟ) και τις πολεμικες τους επιχειρήσεις αφανίζοντας λαούς. Να είσαι όμως και έτοιμος να καταστείλεις οποιονδήποτε αμφισβητήσει την “εθνική ασφάλεια”, όπως έκαναν άλλοι ένδοξοι στρατιωτικοί το Νοέμβρη του ’73. “Υπερ πίστεως και… αστικής τάξης” μαθαίνεις να κυνηγάς Τούρκους, Αλβανούς και κομμουνιστές αδυνατώντας να στρέψεις το όπλο σου στους πραγματικούς σου εξουσιαστές-καταπιεστές.
Βγαίνοντας στην αγορά εργασίας, με ποσοστό ανεργίας που σήμερα ξεπερνά το 27%, έχεις να αντιμετωπίσεις τα αδίστακτα αφεντικά σου. Μαύρη-ανασφάλιστη εργασία, καθημερινά κρούσματα εργοδοτικής βίας, ελλειπή μέτρα ασφαλείας, ρατσιστική και σεξιστική συμπεριφορά και όλα αυτά με τον εκβιασμό του “αν σηκώσεις κεφαλι θα απολυθείς”. Αν επιλέξεις να απολυθείς ή να παραιτηθείς, οι ενναλακτικές θέσεις εργασίας είναι ανύπαρκτες, όπως και οι πιθανότητές σου για επιβίωση πλέον. Συλλογική ή ατομική διεκδίκηση μέσω της θεσμικής ή της νομικής κάλυψης δεν μπορεί να επιτευχθεί μιας και οι παραπάνω αυθαιρεσίες γίνονται με την κάλυψη ή και υπό την αιγίδα των κρατικών, νομικών και συνδικαλιστικών φορέων. Για να “γίνεις άνθρωπος”, με τους καπιταλιστικούς όρους, έχεις πολύ συγκεκριμένες επιλογές. Ή να διεκδικήσεις κάποια προνομιούχα δημοσιουπαλληλική θέση (πλέον ούτε αυτό αποτελεί επιλογή) ή να γίνεις εσύ ο ίδιος αφεντικό-εκμεταλλευτής.
Καταφέρνοντας να ξεπεράσεις τα παραπάνω, και με 400 ευρώ μισθό, πρέπει να βρείς πως θα
πληρώσεις ρεύμα, νερό, τηλέφωνο, θέρμανση, νοίκι ή χαράτσι καθώς και να φροντίσεις για την ιατροφαρμακευτική σου περίθαλψη και τις ανάγκες εκπαίδευσης των παιδιών σου.
Ο ελεύθερος χρόνος για την κάλυψη των αναγκών σε ψυχαγωγία και παιδεία αποτελεί προνόμιο. Περιορισμένος και βομβαρδισμένος εμπορευματικά χρησιμοποιείσαι για να αναπαραχθούν οι απαραίτητες αξίες για την ανατροφοδότηση του καπιταλισμού.
Όλα αυτά συμβαίνουν την ώρα που κάμερες και μπάτσοι σε παρακολουθούν, στα συρτάρια της ασφάλειας βρίσκονται φάκελοι με όλες τις πτυχές τις ζωής σου και οποιαδήποτε αποκλίνουσα συμπεριφορά τιμωρείται. Από πρόστιμα και τραμπουκισμούς, μέχρι φυλακίσεις και βασανισμούς. Εξαρταται από το είδος “ανομίας” που διέπραξες.
Αν το σπάσιμο μιας τράπεζας, από κάποιον μαυροφορεμένο που έχει ένα μαντήλι τυλιγμένο στο πρόσωπό του, χαρακτηρίζεται ως “βίαια συμπεριφορά”, τα παραπάνω ως τί χαρακτηρίζονται;
Το είδος της βίας που θα επιλέξει το κράτος να ασκήσει εξαρτάται από τις εκάστοτε οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες. Το επίπεδο της δε, από το πόσο κινδυνεύει.
Λόγω έλλειψης άλλων αποτελεσματικών διεξόδων (μέσα προπαγάνδησης, κατασταλτικοί θεσμοί, κλπ), ένα από τα βασικά μέσα είναι η κινηματική αντιβία. Διαρκείς συγκρουσιακές απεργίες, ξύλο σε μπάτσους και φασίστες, βόμβες μολότοφ και αυτοσχέδιοι εκρηκτικοί μηχανισμοί, απαλλοτριώσεις δημοσίων φορέων και πολυεθνικών επιχειρήσεων, καταλήψεις δημοσίων κτιρίων (πολλές φορές χωρίς την κάλυψη θεσμικών παραγόντων), αλλά και οι αναρίθμητες καθημερινές αρνήσεις σε οποιοδήποτε αφεντικό, αποτελούν μερικές εκφάνσεις της κινηματικής αντιβίας που είτε φανερώνονται περήφανα είτε κρύβονται λόγω εκβιαστικών συνθηκών.
Στην Ελλάδα, και γενικότερα στην ανεπτυγμένη Ευρώπη της “οικονομικής κρίσης” σήμερα, παρατηρούμε μία κατακόρυφη αύξηση του επιπέδου της βίας απο πλευράς κράτους και μία ανακολουθία στην εξέλιξη της αντιβίας απο πλευράς κινήματος, το οποίο περιορίζεται από αμυντική εως και παθητική, κάποιες φορές, στάση (τους λόγους δε θα τους εξετάσουμε στο παρόν έντυπο). Ωστόσο, η εκδήλωση αυτού του φαινομένου, είτε σε συμβολικό είτε σε πραγματικό επίπεδο, είναι πλέον διάχυτη.
Αναγνωρίζοντας την κινηματική αντιβία ως ένα μέσο πάλης, οφείλουμε να το εξετάσουμε απο πλευράς αποτελεσματικότητας, με όποια μορφή εκδηλώνεται, αποφεύγοντας συναισθηματισμούς που οδηγούν στον φετιχισμό αυτού του μέσου.
Μπορεί το ξύλο με τους μπάτσους στις διαδηλώσεις να φαντάζει “γραφικό” και “αναποτελεσματικό”. Η αξιοπρέπειά μας όμως δε μας επιτρέπει υποταγή. Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε και τον στόχο που έχουμε κατεβαίνοντας στο δρόμο. Και αυτός, σήμερα που οι διαδηλώσεις έχουν καταντήσει υγιεινοί περίπατοι στα αστικά τοπία, είναι η εκτροπή της κανονικότητας και η διάχυση της αντίστασης στην καταστολή, το σπάσιμο του φόβου για τους “άτρωτους” μπάτσους και κυβερνώντες και τελικά η διαμόρφωση συνειδήσεων και καταστάσεων που θα οδηγήσουν το μαζικό (πλέον) κίνημα σε συνθήκες ολικής αμφισβήτησης του σάπιου αυτού συστήματος και στην ελεύθερη έκφραση αναγκών και λύσεων.
Λόγω της καλής οργάνωσης των καπιταλιστών, και κυρίως λόγω της έλλειψης οργάνωσης του ανταγωνιστικού κινήματος, αυτές οι εκδηλώσεις αντιβίας τις περισσοτερες φορες καταλήγουν να λειτουργούν ως βαλβίδες αποσυμπίεσης των καταπιεσμένων στρωμάτων, προσφέροντας την απαραίτητη εκτόνωση ώστε να διατηρηθεί η κοινή ειρήνη και να συνεχίζει κανονικά η παραγωγική διαδικασία. Αναγνωρίζοντας την αξία του αυθορμητισμού της ατομικότητας και ταυτόχρονα αντιλαμβανόμενοι την ανάγκη για συλλογική οργανωμένη δράση, βρισκόμαστε σε μία σύγχυση η οποία λειτουργεί ανασταλτικά ως προς τις επιδιώξεις μας. Σε εξεγερσιακές διαδικασίες ο αυθορμητισμός αυτός, λειτουργεί συνήθως προωθητικά για το κίνημα. Σε συνθήκες “κοινωνικής ειρήνης” όμως, είναι πιο εύκολα διαχειρίσιμος απο το αντίπαλο στρατόπεδο και μπορεί να λειτουργήσει μέχρι και προβοκατόρικα για το ίδιο το κίνημα. Η συνεχής εγρήγορση των αντανακλαστικών του κινήματος, η διαχείρηση της αυθόρμητης αλλά και της αθέμιτης ατομικότητας, όπως και η αποφυγή ιστορικών λαθών είναι αναγκαία χαρακτηριστικά για την κοινωνική απελευθέρωση.
Αυτό όμως που σίγουρα δεν αποτελεί ένα μέσο εκτόνωσης, αλλά αντιθέτως έχει τα υγιέστερα
(με βάση την ανάλυσή μας) χαρακτηριστικά, είναι η έμπρακτη δυναμική προάσπιση των συντεχνιακών αιτημάτων των εκάστοτε αντιστεκόμενων. Απο την απεργία στην Ελληνική Χαλυβουργία μέχρι την αυτοδιαχείρηση της ΒΙΟ.ΜΕ., και από την αντίσταση των κατοίκων της Κεραταίας και της Ιερισσού, μέχρι την ανακατάληψη του κτιρίου της Villa Amalias, η βία είναι επαναστατική και απαραίτητη ώστε να ενταθεί η αντίσταση και να καμφθεί η καταστολή.
Αναγκαία είναι και η άμεση επιστροφή της βίας αυτής στους αρχικούς εκφραστές της (κρατος, κυβερνήσεις, μπατσοι, φασιστες). Ο ένοπλος αγώνας στις μητροπόλεις αναλαμβάνει ένα κομμάτι αυτού του έργου. Αναγνωρίζουμε τη δυναμική και την επιρροή τέτοιων ενεργειών στις κινητοποιημένες ήδη μάζες. Είναι γεγονός όμως, πως ένα μέσο πάλης που δεν έχει υιοθετηθεί από την ευρύτερη μάζα είναι πιο διαβλητό και πιο εύκολα ελέγξιμο απο τους αντίπαλους μηχανισμούς. Το γιγαντωμένο αυτό σύστημα, το οποίο πλέον δεν είναι προσωποπαγές, έχει αναπτύξει άμυνες, ειδικά σε επίπεδα τεχνολογίας και κατασκοπίας, για την αντιμετώπιση εσωτερικών ή εξωτερικών κινδύνων. Οπότε κρίνουμε την οργανωμένη μαζική κινηματική βία ως το αποτελεσματικότερο μέσο αντίστασης. Η διάδοση της τεχνογνωσίας και η εξοικείωση με την ένοπλη δράση, η οποία θα είναι αναπόφευγκτη σε περιπτωση ολικής ρήξης και σύγκρουσης με το καθεστώς, είναι σημαντικά εργαλεία. Θεωρούμε καθήκον μας την πολιτική και αποτελεσματική κριτική ξεχωριστά για κάθε ένοπλη ενέγεια, χωρίς συναισθηματισμούς και αφορισμούς και θεωρούμε εν δυνάμει συμμάχους μας και εν δυνάμει συντρόφους μας όσους εντάσσουν εαυτούς στο κοινωνικό κίνημα και έχουν στόχο την κοινωνική επανάσταση.
Γνωρίζουμε ότι η ζωή ενός κοινωνικού αγωνιστή είναι δύσκολη. Η μεγαλύτερη δυσκολία εντοπίζεται στη μεγάλη και καθημερινή αντίφαση ελευθερίας και καταστολής. Η ελευθερία και η ειρήνη δε χαρίζονται, αλλά κερδίζονται και διατηρούνται με αγώνες. Για να φτάσουμε στη ζωή, πρέπει να περάσουμε από το θάνατο. Γνωρίζουμε όμως καλά ότι μοναδικός μας εχθρός είναι το αφεντικό μας. Δε μας ενδιαφέρει αν ειναι λευκός ή κίτρινος, μουσουλμάνος ή χριστιανός, άντρας ή γυναίκα, Αλβανός ή Γάλλος. Μας νοιάζει ότι μας σκοτώνει στις φάμπρικές του, ότι πλουτίζει από τη δική μας δουλειά και ότι διαμορφώνει συνολικά την κοινωνική μας ζωή, έχοντας μας σε μόνιμη εξάρτηση με την παραγωγή του. Είμαστε αναγκασμένοι, εκ των πραγμάτων, να περάσουμε από πάνω του και πάνω από οποιοδήποτε τσίρο ή ρουφιάνο χρησιμοποιεί. Στόχος μας είναι να μην υπάρχουν αφεντικά, όχι να μην υπάρχει διαφορετικότητα. Αυτή η διαφορετικότητα να υπάρχει και να ανθεί σε συνθήκες ισότητας και αλληλεγγύης. Οποιαδήποτε ταύτιση με την ακροδεξιά βία ειναι παραπλανητική. Ο κομμουνιστής, ο αναρχικός και ο κάθε αγωνιστής, έχει στόχο να αφανίσει φαινόμενα και θεσμούς καταπίεσης. Ο φασίστας, ο μπάτσος και ο υπουργός έχουν στόχο να αφανίσουν ανθρώπους και να παράξουν πλούτη. Οποιαδήποτε παραπομπή στην ηλίθια θεωρία των δύο άκρων είναι, είτε αφελής και απλά αναπαράγει χωρίς ιδιαίτερη σκέψη την αστική προπαγάνδα, είτε εμπεριέχει κάποιο δόλο.
Η ύπαρξη καταπιεστών και καταπιεσμένων είναι σχεδόν διαχρονική, αν ορίσουμε σαν αρχή την οργάνωση σε ανθρώπινες κοινωνίες. Χρέος μας είναι να διατηρήσουμε, αλλά και να εξελίξουμε, αυτή την ιστορική επαναστατική βία από το στρατόπεδο των καταπιεσμένων επιστρέφοντάς την στο στατόπεδο των καταπιεστών.
Από τις παλουκιές και τις αλυσίδες στις πορείες μέχρι την παγκόσμια προλεταριακή επανάσταση και τη διεθνή ταξική σύγκρουση, το πολιτικό υπόβαθρο είναι το ίδιο. Ιστορικά, οι κεφαλαιοκράτες έχουν δείξει ότι υποχωρούν, όταν η μάζα αντίστασης είναι μη διαχειρίσιμη απο αυτούς, με σκοπό την ανατροφοδότηση του συστήματος του αδιάκοπου πλουτισμού τους. Στόχος μας είναι η οριστική υποχώρηση του αντιπάλου ώστε τα χαμηλά, σήμερα, στρώματα της κοινωνίας να πάρουμε ελεύθερα τη ζωή στα χέρια μας και να διαμορφώσουμε τις συνθήκες εκείνες που θα ικανοποιούν τις ανάγκες μας, αλλά και τις συνθήκες σε επίπεδο παραγωγής και παιδείας που θα διατηρήσουν μια κοινωνία ελεύθερη και αυτοδιευθυνόμενη.
Η μία πέτρα όταν γίνεται χίλιες πέτρες, από βία μετονομάζεται σε πολιτική. Οι δέκα κουκουλοφόροι όταν γίνονται εκατομμύρια, από τρομοκράτες μετονομάζονται σε επαναστάτες.
Τιμή στους νεκρούς της εργατικής τάξης. Αλληλεγγύη στους φυλακισμένους συντροφούς.
Κάτω τα ξερά σας απ΄τους αγωνιστές.
Αυτόνομη συλλογικότητα “directiva από τα κάτω”
18/04/2013